Odsłona 26 – Piękni ludzie

Koszyk lekki:

Spandau Ballet - Musclebound

Spandau Ballet zna każdy człek, no bo jak można nie znać True, tylko mało kto kojarzy nazwę zespołu. Tu zaczyna się kłopot. Czy debiutancką płytę stworzyła ta sama kapela? Czy Journeys to Glory jest tworem tej formacji? Nie może być. A jednak. Coś złego się później stało i chłopaki zaczęli zauważać, że tworzenie muzyki może przynosić zarobek. Niestety. Nie pierwsi i nie ostatni. Duch mamony. Oczywiście byłbym fałszywy, gdybym powiedział, że to była zła muzyka, bo taka ona nie była. Tylko już wyparował ten wdzięk noworomantycznego niepokoju i zadumy, tej nerwowości. True jest narkotycznie piękny i wzruszający. I kocham tę piosenkę, True robi ogromnie wrażenie, ale niestety tylko singiel, bo płyta pod tym tytułem niestety niesie sporo rozczarowań. Co do debiutu Spandau Ballet – magia, piękno i liryzm no i jeszcze mały bonus - brak rzewnej tkliwości, brak pretensjonalnej ckliwości, brak waty cukrowej. Lukrecja muzyki pop. Wystarczy? Musclebound po prostu wymiata. 





Koszyk ciężki:

Marilyn Manson - The Beautiful People

Chrońcie swoje dziatki, bo dopadnie je kiedyś ktoś taki jak ja. Marilyn Manson, czy cholera wie jak ten koleś się nazywa, miał duużo racji. Wychowanie dzieci to nie jest łatwy chleb. Zewsząd czyhają tacy nihiliści jak on. A przecież jest mnóstwo innych psychopatów. There's no time to discriminate,Hate every motherfucker, That's in your way - to kaseta, którą dosłownie zarżnąłem i słuchałem jak opętany. Oszalałem totalnie i szaleję po dziś dzień, bo to były złote czasy rocka industrialnego. Bo po okresach niemrawego i trochę pretensjonalnego grania w tej szufladce zaczęło się dziać naprawdę bardzo dużo. Manson zasilał pierwszą ligę tego nurtu. Marylin AD 2011 to nieporozumienie, zniknął jak kamfora ten klimat zadziorności i kontrowersji, jałowe to jakieś. Trzeba powiedzieć, że to co tworzy teraz przypomina o stokroć słabszą wersję Portrait of an American Family. Nie wiem, jak mam mówić o tamtej muzyce. O tej muzyce, z którą tak mocno się utożsamiałem i którą tak bardzo cenię. Na którą trzeba mieć dzień, bo ma ona niemały wpływ na samopoczucie. Świat wg Mansona jest wyjątkowo okropny, jest tu nihilizm i dekadencki klimat. Ale gdy usłyszałem The Beautiful People, po prostu oszalałem. Słowa piosenki bezlitośnie rozprawiają się z amerykańskim mitem pięknych, doskonałych ludzi. Zepsucie może dopaść każdego, tym bardziej, jeśli żyje się wśród ludzi pełnych wad i zła. „Obetnij sobie wszystkie paluchy - I przehandluj je za banknoty jednodolarowe. . .” Ogólnie wszechobecny turpizm, także jak ktoś pragnie słońca i zielonej trawki niech mija szerokim łukiem ten fascynujący koncept album. Cytując pewną recenzje: Zanim jednak posłuchasz tej płyty, zastanów się, czy na pewno chcesz obnażyć się przed sobą... Skutki tego eksperymentu będą nieodwracalne.





Koszyk średni 

Anberlin -The Unwinding Cable Car

Nie oszukujmy się, typowo amerykańska scena rockowa przeżywa niespotykany, jak dotąd kryzys. Jest niewiele kapel, które wybijają się ponad przeciętność w tak zwanej typowo amerykańskiej muzyce gitarowej. Wśród nich niewątpliwie jest Anberlin. The Unwinding Cable Car – to brylant muzyki rockowej, tak pięknie zaśpiewany, delikatny, ale nie ckliwy, gitary akustyczne grają tam po prostu zniewalająco, przepiękna melodia, która robi ogromne wrażenie. To właśnie melodie stanowią o sile ich muzyki. Są nieprzeciętne. Czy weźmiemy rytmiczne Pray Tell, czy rwane Cities, czy też raźne Ready Fuels, czy bajeczne do cna A Day Late, A jest jeszcze całe mnóstwo innych pieśni. The Unwinding Cable Car jest po prostu niezwykłe. Płynie i lekko unosi nas, brylant.

Laurka – z koszyka lekkiego:

Robbie Nevil - C'est La Vie

Odsłona 25 - Machanie marynarkami

Koszyk średni:

Franz Ferdinand – 40 FT

Na początku tego wieku zaczęło się dziać coś niesamowicie ekscytującego. Jak grzyby do deszczu zaczęły pojawiać się zespoły, które za wszelka cenę chciały przywrócić blask zwykłej gitarze. Jakaś niesamowita moda na modsowe wdzianka, lekkie melodie, fajne fryzury. Nikt nie zamierzał odkrywać Ameryki. Powiem tyle, to muzyka na zabawę, na imprezę, na koncertowe szaleństwo, na wymachiwanie marynarkami. Słuchając tej muzyki w zaciszu domowym w przerwie między gotowaniem obiadu i praniem skarpet można odczuć lekki dysonans. Odczucie, że to w sumie nic specjalnego. Oczywiście sukcesu panowie nie osiągnęli samym machaniem marynarką i wyglądem. To niesamowita przebojowość, skoczność, świeżość, radość grania, energia, żywiołowość, wyczucie rytmu decydowały o tym sukcesie. A myślę, że przede wszystkim to, że to porywająca muzyka. 





Koszyk lekki:

luna halo – Superman

Epicki pop-rock, który robi spore wrażenie już po pierwszym przesłuchaniu. Takiej muzyki słucha się z niebywałą przyjemnością, ale nie powoduje ona tez mdłości, bo jest skomponowana z zachowaniem idealnych proporcji aranżacyjnych, jak na ten typ muzyki. Jest niebanalnie zagrana i zaśpiewana. Jest w niej cudowna melodia, słodki tekst. Formacja Luna Halo miała w swoim repertuarze piosenki może bardziej ambitne i nadzwyczajne, ale w gruncie rzeczy to Superman był megahitem, który chodził za mną noc i dzień. Z resztą nie oszukujmy się, Europejczycy, przynajmniej ich część, jest silnie impregnowana na takie brzmienie. Niby inne. Niby takie Amerykańskie. A w sumie to kapitalna piosenka. Przebój pełna gębą. Czegoś więcej trzeba?





koszyk ciężki:

Motograter – Down

Jeden z najbardziej niesamowitych teledysków, jakie kiedykolwiek widziałem. Paranoiczny i chory, nawiedzony przez same ciemne duchy. Co ciekawe kawałek niesamowicie przebojowy, przepadł zupełnie. Jest hardcore’owa zadziorność, ciężar typowy dla wczesnego Korna, melodia w klimacie Disturbed. Przejścia trochę jak Flaw. Można zżymać się na wtórność, bo bez cienia wątpliwości takowa ma miejsce, można się zżymać na to, że artystycznie nie mieli, albo nie zdążyli mieć do powiedzenia, tyle co wielcy. Niemniej to cykl hity mojego życia, a nie kapele mojego życia. A hit to był niewątpliwy, wciągający z każdym odsłuchaniem, z każdym oddechem, z każdym momentem spoglądania w paranoicznie ruszającego się czerwonoskórego Zaka Warda.





Laurka - z koszyka średniego

Odsłona 24 – Wszystko o pieniądzach

Koszyk Ciężki:

Prong - Snap Your Fingers, Snap Your Neck

Prong to w języku angielskim coś w stylu szpikulca, coś zakończonego ostro i raczej wyraziście. Okładka kasety, którą kupiłem robiła wrażenie – wydłubane oko wykrzywionym widelcem leżące na gazecie od kwadransa. Musiało robić wrażenie, podobnie działała muzyka, niezwykła płyta. Z jednej strony mająca w sobie sporo z trashu spod znaku Helmeta, czasem coś z progresywnego metalu w stulu Voivoda, coś z crossoveru typu Crowbar ale przede wszystkim sporo spod znaku metalu industrialnego. Najbliżej stylistycznie im było do formacji typu White Zombie i Nailbomb. Ważne było jednak to, że wypracowali oni niepowtarzalny styl i nawet okropny śpiew Tommy’ego Victora robił wielkie wrażenie. Ich muzyka ewaluowała, zmieniała oblicze, ale zawsze była ciężka i niełatwa. Paranoiczna i pełna jakiejś dziwnej nerwowości. 





Koszyk lekki:

Meja - A'll Bout The Money

Czuję jak gromy lecą na moją głowę. Ale wyobraźcie sobie, że nie ma youtube’a, że słyszy się piękną , prostą piosenkę w przepięknych okolicznościach, naprawdę przecudnych. Prościutka, potężnie chwytliwa, choć w gruncie rzeczy błaha pieśń o różnych ludzkich problemach. Nic wielkiego. Patrząc przez pryzmat codziennego odhaczania piosenek, zwyczajnie się ją oleje. Bo ani to wybitna wokalista, ani piosenka. Ale jest jedno ale. Wielkie ale, uwielbiam tę prostotę, tę linię melodyczną, tę lekkość, te niepowtarzalną chwytliwość, te chwile, które były przez tę piosenkę umilane. 





Koszyk średni:

Imperial Drag - Boy Or A Girl

Popaść w sztampę, rutynę, słabiznę i płyciznę mozna grając glam rocka błyskawicznie. Wystarczy przegiąć z jakąś formułą, wystarczy zaśpiewać za wysoko, za nisko, za słodko, wystarczy, że coś jest zbyt kiczowate i już narażamy się na śmieszność zamiast na podziw. Formacji Imperial Drag udało się uniknąć takich mielizn. Ich jedyna płyta, świeża i fajna, ekscytuje po dziś dzień młodzieńczą energią i luzem a przy tym jest niezwykle melodyjna. W odróżnieniu od typowego Power popu lubią maczać się w psychodelicznym rocku i rock’n’rollu w stylu Primal Scream. Oczywiście, nie można nazwać ich zbawcą muzyki pop, w żadnym wypadku. To po prostu fajna muzyka. A Boy Or A Girl to fajna piosenka. 





Laurka 

+/- - Steal the Blueprints

Odsłona 23 - Wisła z APOELEm

koszyk cięższy:
Puddle of Mudd – blurry

Chłopak robi siusiu pod krzakiem bezwstydnie ściągając gacie. Okładka dość dwuznaczna. Muzyka też. Choć wtedy brzmiała świeżo. Miała wszystko, za co można lubić dobrą muzykę. Melodie, feeling, przestrzeń, grę, luz, rytm. Piękna piosenka. Genialna. Ale cóż – to cykl hity mojego życia, a nie kapele mojego życia. Puddle of Mudd bywał potem w tragicznej formie. Dziś właściwie to trup w szafie. Ale to w okresie studiów to był mój narkotyk, kawałek od którego byłem uzależniony, który jest po prostu cudowny, zaczarowali mnie do cna. Potem brutalnie przywołali do parteru. Jak Wisła w konfrontacji z APOELEm. Jak słucham tej piosenki i oglądam teledysk zapominam o tych ich niedociągnięciach, o całym bożym świecie. Cudowne. 





koszyk ciężki:

Incubus –Nice to Know You

Pamiętam, gdy usłyszałem tę piosenkę po raz pierwszy. Po prostu powiedziałem sobie, że Patton poszedł w niekomercyjną muzykę, bo już znalazł następcę. To podmuch mocy, ale to nie jest huragan, który plewi wszystko co spotka na swej drodze. Incubus, zwłaszcza ostatnio jest bardzo liryczny , dba o każdy detal produkcyjny, będąc jednocześnie wyrazisty i krwisty. Wokalista, nawet w okresie ciężkiego muzycznie okresu, śpiewał pięknie i z odpowiednią dbałością o harmonię. I znów dylemat, bo przecież kocham cudowne Anna Molly, przepiękny, ale jakiś nieco wnerwiony Stellar, kapitalny, pełny złości Megalomaniac, boski I Miss You, skoczny Are You In, cudowną balladę Dig. Albo nawet zupełnie popowe Promises, Promises. Co by nie mówić początek mieli potężny. Nice to Know You – piosenka idealna. Nerwowa, dziwna, ni to metalowa ni akustyczna grr – te przejścia między złością I pogodą – coś nie do podrobienia. 

Koszyk lżejszy:
electronic - get the message

Głos Johnny Marra działa na mnie jak ambrozja. Niby nie jest to jakaś skala głosu typu Pavarotti, czy inny Iglesias. Ale ten głos koi mnie. Koi moje cholerne nerwy wielokrotnie. Piękne jest jeszcze coś innego. Dziś zasłużone dla muzyki kapele, męczy fanów popłuczynami. Kiedyś, gdy ktoś uważał, że zaczyna grać inaczej, nieważne, gorzej czy lepiej – zmieniał nazwę lub jakoś zmieniał wizerunek. Bo przecież jak tylko fani poczynili grymas, że Joy division powinno po śmierci Curtisa się rozwiązać – nawet nie było debaty. Gdy pojawiały się kolorowe inkarnacje powstałej na gruzach Joy division formacji New Order powstawały Electronic, Monaco, The Other Two czy Section 25 a nie Joy Division – come back, czy New order bis. Wróćmy do get the message – arcydzieło muzyki pop rockowej. Po prostu klękam. Kawałek już niemłody, a każdy młody wykonawca błaga o taki talent, ba – natchnienie, jakie stało się faktem przy tworzeniu poszczególnych płyt Electronic. Bo przecież padam przy Second Nature, cudownie tanecznej kompozycji, Disappointed – zaśpiewanej głosem Pet shop boys, Tighten Up – niezwykle nerwowej pieśni, Feel Every Beat – to rozwalacz zupełny.  Ja powiem tyle, każde z tych zjawisk jest błogosławione przez Iana Curtisa.

Laurka:
Z koszyka średniego

the White Stripes - Seven Nation Army
zawód dla wielu, którzy oczekiwali, że będą w którymś z głównych koszyków. Niestety nigdy nie rozszarpali mnie w takim stopniu. Choć potencjał mieli ogromny. Ale laurka to nie zesłanie do gułagów – to odznaczenie. 

Odsłona 21: Faktura za ślimaki

Koszyk Ciężki

Nine Inch nails – Burn 

Czy ktoś chciał stracić słuch?, Czy ktoś plwał na akcję programy trzeciego – szanuj słuch, czy ktoś celowo niszczy siebie samego? Nie ma takich ludzi. Człowiek stworzon jest by kochać. Tja. I look down at where you're standing. To jedna z piosenek mojego życia, to buldożer moich małżowin. Gdy będę głuchy, będę wiedział komu wysłać fakturę za ślimaki. W ogóle film z którego pochodzi ten hałas mnie rozbroił zupełnie. Każdy kiedyś był młody i oglądał dziwne filmy. Moim filmem na tapecie był Natural born Killers. Olivier Stone do współpracy zaprosił Trenta nie bez kozery – to człowiek , który jak mało kto potrafi czuć emocje, który agresję potrafi zapisać nutowo. Który tworzy tak niesamowite melodie, tak niepowtarzalne i tak wstrząsające. Hałas i zło – rzeknie maluczki – no i błąd. Bo jest i liryczne Hurt, posępne, spokojne Piggy. Jest pokręcony cover Joy division Dead Souls, jest kompletnie nieokiełznany – prawie mój ulubiony - March Of The Pigs, jest chory Mr. Self Destruct, ale przecież mamy taneczne niemalże The Hand That Feeds, cudowne Closer, dudniące chorobą Deep. Jest niemalże trashmetalowe Happiness in Slavery – z prekursorskim, sadystycznym teledyskiem, jest narkotyczny The Fragile. The Downward Spiral – płyta, której człowiek ceniący nietuzinkowe dźwięki nie może nie znać. Choć tak naprawdę moment kiedy poznałem Nine Inch nails – na z-rocku - March Of The Pigs uważam za święto i każda płyta stworzona przez trenta okraszona jest czymś takim ….. Trent mówi i trąci o przemocy, o alkoholizmie, o narkomanii, o rzeczach, które trawią ludzi. Nie mówi o pierdołach, miłości i kwiatkach. NIN – moja obsesja muzyczna. Jedna z największych rzeczy jakie odkryłem, jedna z najbardziej niezwykłych zjawisk jakie przetoczyły się przez moje małżowiny. Moja chora miłość. Moja choroba.





koszyk średni:

elbow - Any Day Now

Koszyk średni , ale ciężko się go dźwiga. Można dostać przepukliny. Pamiętam moment, gdy usłyszałem tę piosenkę. Do śmiechu mi nie było. Po dziś dzień. Bo to niezwykła, posępna piosenka. Piękna. W dyskografii tej formacji nie brakowało takich niesamowitych pieśni. Majestatycznych, pomnikowych. Można by było większość ich hiciorów śpiewać na baczność. Ale myślę, że nie o to chodzi. Myślę, że chodzi o to, że to po prostu wspaniała muzyka. Podniosła. Ale jak tylko zaczynam słuchać innych ich kompozycji zmienia się moja retoryka wypowiedzi. New Born to prześliczna ballada, Little Beast jest na wskroś nerwowa. Potem było też całkiem nieźle - Grounds For Divorce – hymn o przyziemnych ludzkich relacjach, Forget Myself – jedna z najlepszych ich piosenek o życiu. Ostatnia płyta – w sumie całkiem niezła build a rocket boys! – jest prześpiewana i przegrana. Brakuje czegoś… Emocji, czegoś…





CULTURE CLUB - Karma chameleon

Człowiek, który przeżył sporo. Boy George, mimo, że kolorowy i barwny jest uosobieniem cierpienia, mimo, że jego muzyka, na wskroś słodka i fajna, jest uosobieniem niepokoju. Karma chameleon – to arcydzieło muzyki pop, piękne wyznanie miłości. Świetne miłosne credo. Tego solo harmonijki ustnej nie zapomni nikt, tej cudownej melodii, tej lekkości. Byłem malutki, ale pamiętam jak teraz. Loving would be easy if your colors were like my Dreas – miałem może 5 lat. Ale to był przebój. Szakiry i gagi mogą się schować. Każdy nucił wynosząc śmieci, odkurzając, kupując ocet. Prawie 30 lat, kurde.. .jest to możliwe? Tego utworu nie zapomni nikt, kto kupował jogurt za 10 zł a następnego za 13 zł. Każdy kto kupował swiat młodych i kolekcje tutusa, Romka i Atomka.





Laurka:

Coheed and Cambria - Welcome Home

22 Odsłona - Księżyc jest smutny

Koszyk ciężki:

Sisters Of Mercy - Lucretia (My Reflection)

Gotycki klimat wygenerowany na płytach tej formacji trudny był do podrobienia, mało tego – to oni odważyli się jako jedni z pierwszych wynieść gotyk-rock pod strzechy. Owszem, ta muzyka ma w sobie sporo mroku i niesie niełatwe brzmienia, ale to właśnie im udało się uzyskać niemały sukces komercyjny. Nie mam wątpliwości, że najwybitniejszy okres, to pierwsze dwie płyty. Tam klimat był tak sugestywny i tak silnie działał na podświadomość, że nawet dziś strach puszczać te krążki po północy. Ciężko pozostać obojętny na ten bardzo specyficzny styl tworzenia i na ten niepowtarzalny mrok. Dziś śmiać się człowiekowi chce jak widzi te wszystkie pseudo gotyckie kapele, które nie potrafią w żaden sposób wpłynąć na moja wyobraźnię, choćby w kilku procentach tak, jak udawało się to im. 





Koszyk lekki:

Colourbox - The Moon Is Blue

4AD w innym formacie, w innej przestrzeni. Pamiętam, że Colourbox zawsze uchodzili za mistrzów drugiej ligi i to nie dlatego, że byli mniej znani, czy coś w tym temacie. Po prostu to była muzyka, która poziomem odstawała od wielkich nazw z tej stajni. Ale w swej klasie i stylistyce byli doskonali. I choć nikt już o nich nie pamięta, ja wciąż nucę tych ich kilka wspaniałych piosenek. 





Koszyk średni:

T.Love – Na Bruku

Przyznam, że nigdy nie byłem jakimś mega patriotą jeśli chodzi o muzykę rodzimą. Zwłaszcza, że ostatnie lata są naprawdę katastrofalne. Ale mam niesamowitą słabość do piosenek, które oprócz dobrej melodii, rytmu i innych takich historii maja w sobie coś swojskiego, coś takiego, z czym się utożsamiam. Coś co widzę obok mnie, namacalnie. Muniek dbał o to, bym właśnie tak się czuł. By śpiewając słyszał jakąś historię, której mógłbym być świadkiem. T.Love to właściwie zawsze trzymali kapitalny rock’n’rollowy poziom, nie było w tym prostactwa ale była prostota, były eksperymenty, ale od których gęba się uśmiechała a nie wykrzywiała. Czy weźmiemy prosty Prymityw czy mega przebojowy Pocisk Miłości, czy neurotyczny King, czy taneczne Al Capone, czy eklektyczne chłopaki nie płaczą - wszystko to było kapitalnie zagrane i spójne. Rock’n’roll pełna gębą. 





Laurka

Team Me - Weathervanes and Chemicals

Odsłona 20 - Zrób co Ci mówię

Koszyk średni:
3 colours red - Copper girl

Kilka świetnych płyt zespoły którego nazwa została zainspirowana znanym filmem Krzysztofa Kieślowskiego. Kilkanaście świetnych piosenek rockowych z kapitalnymi melodiami, kilkaset minut radości ze słuchania tej niezwykle sympatycznej brytyjskiej formacji. Dziś już mało kto pamięta ich piosenki, wspaniałe ballady takie jak This is my time, beautiful Day, zapomniano już o kapitalnych, mocniejszych, niemalże punkowych hiciorach takich jak Room With A View. I to nie tylko dlatego, że mieli permanentne kłopoty z dogadywaniem się między sobą. Nie dlatego, że to wypadkowa brzmień takich formacji jak Feeder, Ash z jednej strony a Therapy? i The Almighty z drugiej. Nie dlatego, że ich debiut nie osiągnął takiego sukcesu na jaki zasługiwał. Nie dlatego. Ich kapitalna, żywiołowa muzyka z mocnym przytupem po prostu ludzie mają sklerozę muzyczną. Przypominam zatem o lecytynie i o przesłuchaniu tej przecudownej rockowej piosenki. Warto wrócić do tej świetnej muzyki. Ponieważ ktoś łudzi się, że usunięcie teledysku ma jakiś sens, wrzucam link do piosenki:

PIOSENKA

Koszyk lekki:

Peter Murphy - Cuts You Up

Piotr z Marchwii to głos z Bauhaus, niezwykłej gotyckiej formacji, której muzyka wprowadza ciarki na plecy moje i setki innych ludzi ceniących sobie piękne oblicze mroku. Peter solowo niestety bywał zagubiony, trochę próbował grać przystępna muzykę, będąc dalej enfant terrible muzyki pop-rockowej. Czy to była droga? Zdania są podzielone. Ja akurat lubię jego głęboki głos, jego narkotyzny sposób śpiewania, nawet wtedy, gdy muzyka miała przystępniejsze oblicze. Zwłaszcza, że przecież wielokrotnie dawał sobie przypomnieć, że wywodzi się z muzyki gotyckiej. Brak spójności rekompensował aplikując fanom piękne i niezapomniane przeboje, takie jak Strange Kind of Love czy My Last Two Weeks – cudownie zaśpiewane i zagrane. A przecież ostatnio też wydał bardzo dobrą płytę i świetny kawałek I Spit Roses. To prawdziwa legenda. Z resztą zobaczcie ten załączony teledysk. Włos staje dęba.





Koszyk Ciężki:

Clawfinger - Do What I Say

Poróby zagrania technicznego rapcore’a z elementami rocka industrialnego często kończyły się strasznym fiaskiem. Bywało, że formacje naprawdę wtapiały z kretesem, taki los spotkał Mushroomhead. Popełnili kardynalny błąd – nie zrobili tego co zrobili Szwedzi. Mieli niespotykany dystans do siebie i nie kreowali idiotycznego image’u. Tworzyli porywającą muzykę kipiącą energią i pomysłami. Podobnie jak Powerman 5000 bawili się dźwiękami, bawili się konwencją, melodiami. Bawili się. Efekt momentami był fantastyczny. Ależ ja się katowałem ich debiutem. Ależ to była fajna płyta. 

Laurka (wyciąg z koszyk ciężkiego):


Stereomud – Pain


Koszyk ten zawdzięcza innym sporo, bo nie ma w tej muzyce czegoś szczególnie oryginalnego, ale czyż to nie jest świetny kawałek? Wokalista ma głos podobny to Jamesa H. Gitary chodzą jak u Sevedustach. Na laurkę zasługują z pewnością.